salto de lonxitude

O salto de lonxitude ou salto largo  é unha prueba de atletismo que consiste en recorrer a máxima distancia posible no plano horizontal a partir dun salto tras unha carreira. Forma parte do programa de atletismo nos Xogos Olímpicos na categoría masculina e femenina desde a súa primera edición celebrada en Atenas de 1896. A categoría femenina dA prueba debutó nos Xogos celebrados en Londres 1948. No obstante, esta prueba ya se realizaba desde el año 708 a.C incluida dentro de la prueba de pentatlón.

A carreira previa debe realizarse dentro de un área existente que finaliza  nunha tabla de batida que indica o punto límite para realizar o impulso. A caída ten lugar sobre un foso de area. A distancia do salto  midese desde a tabla de batida hasta a marca máis retrasada sobre a arena feita por calquera parte do corpo do atleta. O indicador é unha barra que se coloca antes da area e a partir de ela se deberá saltar.

Os competidores realizan tres saltos cada un y os oito mellores pasan a  seguinte ronda de outros tres saltos. Sempre se ten en conta o salto máis largo. En caso de empate ganará, entre os dous atletas, el que halla realizado o segundo salto más largo.

A pista de aceleración non ten unha lonxitude concreta, pero suele medir aproximadamente unhos 45 metros. A tabla de batida estará situada entre 1 e 3 metros antes do foso. A continuación de ésta se colocará unha tabla cuberta de plastilina ou similar que permita a visibilidad da proba no caso de ser rebasada e pisada. A área de aterrizaxe o foso é un banco de area húmeda, de 3 m de ancho e 10 metros de longitud (empezando a un metro como mínimo desde a línea de despegue). 

Nesta especialidade a técnica tamén se divide en fases como a dos velocistas. As fases en que se divide son :fase de carreira, de impulso ou de vuelo ou suspensión.

Marcha atlética

La marcha atlética es una modalidad del atletismo,na que se executa un progreso de pasos de modo que o atleta  manteñase en contacto co suelo, a fin de que non se produzca pérdida de contacto visible. A perna que se avanza tene que estar recta, (é decir, non doblada po la rodilla) desde o momento do primeiro contacto co suelo hasta que se halle en posición vertical, tamén o atleta deberá entrar de talón cando entre en contacto co suelo. A marcha atlética está incluida no programa olímpico desde o ano 1908 na categoría masculina. Destinguese da carreira a pé, na que os atletas  poden despegar ambos pes do suelo o mesmo tempo, e da caminata da calle  onde non se pode trotar nin marchar.

A marcha atlética  prácticase por primeira vez de forma documentada en Inglaterra no siglo XVIII, onde se fixeron  populares.A marcha, a pesar de ser unha das primeras especialidades que se comenzaron a practicar, é a gran desconocida das pruebas de atletismo, pero ainda  así es muy popular en algúns países onde existe una gran tradición como España, México, Xapón....

O reglamento establece que os Xueces/ árbitro de Marcha han de avisar os atletas que por a súa forma de marchar corren o risco de cometer falta, e para eso utilizan discos amarillos co  símbolo da posible infracción. Cando un Xuez de Marcha ve que un atleta comete unha infracción  mostraselle unha Tarxeta Roxa, mediante un signo visible nunha pizarra. Cuando tres Xueces distintos pasaron sendas Tarjetas Rojas de un atleta, o Xuez Xefe procede a descalificalo. Cando un xuez observa a un atleta marchar incorrectamente envía una Tarxeta Roxa o Xuez Xefe da prueba. Esta Tarxeta Roxa  anotase nunha pizarra indicadora, expresando o dorsal do atleta e o símbolo da infracción. Cuando un mesmo atleta acumula tres tarxetas roxas é descalificado. A descalificación  puedelle ser notificada polo Xuez Xefe ou un Adxunto mostrándolle un disco rojo, e o atleta deberá abandonar o circuito. En determinadas competicións internacionales de alto nivel dous Xueces da mesma nacionalidade non poden descalificar a un mesmo atleta. O Xuez Xefe de Marcha ten potestade para descalificar él solo a un marchador nos  últimos 100 m da prueba, ou cando o atleta entra o estadio no caso de que se celebrara fora, cando marcha obviamente contra a norma, e independientemente dos avisos e Tarxetas Roxas que  recibira.

A salida  darase da forma habitual e se houbera muitos participantes  darase un disparo de aviso 5 minutos antes. As carreIras  programaránse para que empecen e terminen con luz de día. Na salida E chegada habrá agua e refrescos. Nas pruebas de hasta 10 km  pondránse postos de agua/esponxas a intervalos adecuados si o aconsellan ol clima, e nas distancias superiores  ponleranse postos de avituallamiento a cada volta e ademais postos de agua/esponxas aproximadamente a mitad de camiño, o máis si o clima o aconseja. Un atleta puede aportar os seus propios avituallamientos, que lle serán entregados nos puntos correspondentes por personal da organización ou personas autorizadas.

Carreira de relevos

Durante unha carreira de relevos, os membros de un equipo tieñen que pasar un testigo ou testimonio ( é o nombre do obxecto que leva na man) para que o compañero poida continuar la carrera.

As carreiras de relevos o postas en atletismo(que foi o unico que practicamos demomento ainda que nombramos algo no desarrollo da técnica de natación) son carreiras a pé para equipos de catro compoñentes ou máis, nas que un corredor recorre unha distancia determinada, logo pasa o seguinte corredor un tubo ríxido chamado Testigo e así sucesivamente ata que se completa a distancia da carreira. O pase do testigo debese realizar dentro de una zona determinada, de 20 metros de largo. e debese facer o primeiro e o terceiro iran pola interior da calle e co testigo na man dereita que llo entregarán de arriba a baixo a man izquierda do compañeiro de diante que estes irán polo exterior da calle. As distancias olímpicas son 4x100 m e 4x400 m. Tamén son oficiales as de 4x200, 4x800 e 4x1500 m. En categorías inferiores, y en algunas pruebas senior, realizase o relevo sueco, donde se realizan relevos de 100, 200, 300 e 400 metros completando un kilómetro de carreira. Cada corredor debe ceder o testimonio ou testigo o seguinte corredor en unha zona determinada, por lo xeneral marcada por triángulos en la pista. Nos relevos en velocidad, os corredores suelen utilizar un "traspaso a cegas", onde o segundo corredor encuentrase nun punto predeterminado e ponse en marcha cando o primeiro corredor pasa por unha marca visual na pista (por lo xeneral un triángulo máis pequeño). O corredor que entrega este primeiro relevo avisará con un grito "mano", ou calquera outro o seu compañeiro que está corriendo pola zona, cando se sitúe a unhos dous metros e medio. A señal servirá o seu compañero para que leve o seu brazo hacia atrás para recibir o testigo. As técnicas de entrega hai duas, como xa dixen unha é de arriba hacia baixo na que o que vai recibir o testigo estirará a man hacia atrás capalma daman para riba fASE DESCENDENTE(IMAXE 1º), e outra técnica é de baixo arriba na que o o primeiro corredor entregaralle o testigo d baixo para arriba polo que o segundo corredor poñera a palma da man para a abaixo FASE ASCENDENTE (IMAXE2º) .

Rugby Tag

Como xa planteara anteriormente o rugby tag é un deporte no que nn se basa no contacto físico, no que os xogadores levan un cinturon ou un pantalón corto no que van pegados con velcro unhas. O equipo que esta sen balón( o defensor) ten que tratar de quitarlle unha das cintas que lle colgan do cinturon os xogadores do equipo con balón, esto consieraselle un placaxe ou tag , por eso se trata de un xogo rápido de velocidade.

Despois de que che fagan un tag o equipo o que llo fixeron, para poñer de novo o balón en xogo terá que facelo pisando o balón para atrás.

Podemos decir que o orixen do rugby tag remontase os diez últimos anos. A crecente demanda por parte da sociedad actual de realizar actividad física FIXO que surjan modalidades deportivas de deportes populares. Este es O caso de rugby tag que surge como alternativa al rugby XV o XIII. Nas ligas xogase con 12 jugadores en cada equipo, pero sólo 7 de ellos xogan no campo. No obstante, puedese xogar tag rugby con cualquier número de personas, sólo se necesita añadir ou disminuir dependendo de si utiliza todo o campo ou non. Por exemplo si se utiliza todo o campo de rugby poden xugar 13 xogadores en cada equipo, si se utiliza un campo pequeno de baloncesto podese xogar 4 contra 4 o 5 contra 5. O que se intenta conseguir para ganar o partido e facer mas ensaos que o equipo rival, que eso realizase aho pasar a linea de ensaio co balón.

Natación a crol

Entre os distintods estilos de nataión que hai o que maás fácil lles parece a maioria dos rapaces/as e tamén entre algúns maiores e a natación a crol. A natación a crol é un estilo que consiste en que un dos brazos do nadador se movan no aire ca palma hacia abaixo disposta a ingresar a agua, e o codo relaxado, mentras o outro brazo avanza baixo a agua. As pernas muevense de acordo o que nos últimos anos evolucionou como patada oscilante, un movemento alternativo das cadeiras arriba e abaixo cas pernas relaxadas, os pies hacia adentro e os dedos en punta. Por cada ciclo completo de brazos ten lugar de dous a oito patadas oscilantes. En este estilo é moi importante respirar do modo adecuado.No movemento de pernas destinguimos: acción alternativa fase ascendente, descendente(punto más profundo) e a acción más propulsiva levase acabo desde a cadera, e os tobillos deben ir relaxados. Movemento de brazos: La entrada de la mano en el agua: o brazo estirase mediante a extensión do codo.O codo movese hacia adiante e hacia abaixo. a mao pasa progresivamente de estar relaxada e mirando hacia atrás a estar con certa tensión mirando hacia abaixo y hacia fora. O dedo pulgar es o primero en tomar contacto ca agua, cando o brazo esta máis ou menos a 2/5 de su extensión total. Extensión do brazo dentro da agua: O movemento é principalmente hacia diante E moi lixeiramente hacia afora. Esto consiguese mediante a extensión progresiva do brazo. O codo permanece sempre máis alto que a mao e seguir orientándose hacia arriba e hacia fora. A muñeca debe girarse ata unha posición prona da mao, momentos antes da extensión total do brazo, logo ha de iniciar la preparación de la siguiente curva xirándose hacia fora, hacia atrás e hacia abaixo. A mao ha de mirar na misma dirección. Agarre: A mao realiza unha curva hacia abaixo e lixeiramente hacia fora e hacia atrás, mirando é esa mesma dirección. É un movemento semicircular e ven realizado principalmente pola flexión do codo, que pasa de estar prácticamente estirado a unha flexión pronunciada. A flexión do codo é progresiva sendo máis acelerada canto máis profundidade alcanza a mao. Alcanzando a máxima flexión no momento de máxima profundidad. Tirón:A mao pasa de estar mirando hacia fuera, atrás e abaixo (anterior curva) a mirar hacia dentro, atrás e arriba. A muñeca pasa de lixeira rotación interna a lixeira rotación externa. O brazo ha de dirigir a mao hacia dentro, atrás e arriba. Se usará principalmente o hombro e o bíceps. Empuje: A fase máis propulsiva da braza, a máis larga e corresponde casi a a mitade de todo o recorrido acuático. Esta fase é doble xa que conten duas pequenas curvas.. Na primera: A mao colle profundidade mentras xira hacia fora, atrás e lixeiramente hacia abaixo. A segunda: É propiamente a curva e é principalmente hacia arriba e lixeiramente afora e atrás. A colocación correcta da mao nas últimas fases da trazada é fundamental para aproveitar as forzas tanto de propulsión (resistencia de forma) como a de sustentación. ROLLIDO: Unha vez terminada a trazada acuática o hombro dirixe o brazo hacia diante e hacia arriba, desde o muslo a sua zona de entrada a agua. O codo tamén se dirixe hacia delante y hacia arriba hasta chegar a altura do hombro, para logo encamiñarse hacia delante e hacia abaixo xunto ca mao na búsqueda da agua. O antebrazo permanece relaxado ata momentos antes de tomar contacto ca agua, y o máis cerca posible do corpo durante todo o recorrido. A mao tamién relaxada, mirando hacia atrás hasta chegar a altura do hombro, luego girase progresivamente hacia fora pa que o primero dedo en tomar contacto ca agua sea o anular.